Η Μεσόγειος αποτελεί μια από τις πιο επιπεβαρυμένες θάλασσες στην Ευρώπη με χιλιάδες τόνους απορριμμάτων να καταλήγουν κάθε χρόνο εκεί, τραυματίζοντας και θανατώνοντας  θαλάσσια είδη,  και υποβαθμίζοντας  τα θαλάσσια και παράκτια οικοσυστήματα. (Meddaset)

Περισσότερα από 260 διαφορετικά θαλάσσια είδη καταπίνουν υπολείμματα πλαστικού, πετονιάς, καουτσούκ, αλουμινόχαρτου, τα οποία βρίσκονται εν συνεχεία στο πεπτικό τους σύστημα . Περισσότερα από ένα εκατομμύριο θαλασσοπούλια εκτιμάται ότι πεθαίνουν από αυτό κάθε χρόνο. Εκατοντάδες θαλάσσιες χελώνες πεθαίνουν κάθε χρόνο τρώγοντας πλαστικό ή δίχτυα. Πέρυσι, οι επιστήμονες της Exeter ανίχνευσαν μικροπλαστικά στα έντερα κάθε είδους θαλάσσιας χελώνας σε Ατλαντικό, Ειρηνικό Ωκεανό και στη Μεσόγειο Θάλασσα.

Η έκθεση σε χημικά προϊόντα από την πλαστική ρύπανση εμποδίζει την ανάπτυξη, τη φωτοσύνθεση και την παραγωγή οξυγόνου των φωτοσυνθετικών βακτηρίων που παράγουν το 10% του οξυγόνου που αναπνέουμε. 

Αυτά είναι μόνο λίγα από τα χιλιάδες δεδομένα που υπάρχουν αυτή την στιγμή για την κατάσταση των θαλασσών.

 

Στα παραμύθια, πολύ συχνά αντανακλάται με έναν τρόπο η άρνηση μας απέναντι στον θάνατο. Αυτό συμβαίνει, γιατί η απώλεια την οποία αρνούμαστε να συναντήσουμε και να μετουσιώσουμε, λίγο πολύ αφορά και την δική μας ύπαρξη. Ο θάνατος και η καταστροφή κλονίζει κάθε φορά και ένα δικό μας κομμάτι και ενεργοποιεί έναν προσωπικό μηχανισμό επιβίωσης. Στα περισσότερα παραμύθια όταν ένα ζώο ή άτομο πεθαίνει, πάντα εξακολουθεί να υπάρχει σε μια άλλη διάσταση, πραγματική ή συμβολική, αφήνοντας να εννοηθεί πως αυτός που αγαπήσαμε συνεχίζει να υπάρχει μέσα από την δική μας ζωή. Και αυτό δεν είναι καθόλου λάθος. Έχει όμως και την δική του σημασία  να δοθεί έμφαση στην απουσία και το κενό που δημιουργείται, ως έναν τουλάχιστο φόρο τιμής στο άτομο που κάτι γέμιζε, έναν χώρο τον έπιανε, μια λειτουργία επιτελούσε. Η συνεχιζόμενη ύπαρξη δια τους αιώνας δεν μας επιτρέπει να αντικρύσουμε το κενό που δημιουργείται, ούτε βέβαια τις ανακατατάξεις και τους ρόλους που θα διαφοροποιηθούν με την απουσία του.

​

Όταν στις περιβαλλοντικές επιστήμες γίνεται λόγος για απώλεια οικοσυστημάτων, εξαφανίσεις ειδών, ρύπανση,κλιματική αλλαγή κ.ο.κ, είναι απλά ένας άλλος τρόπος να επισημανθεί μια πορεία. Όταν ένα είδος εξαφανιστεί ή μειωθεί σημαντικά ο πληθυσμός του, φέρνει ένα ντόμινο αλλαγών στο οικοσύστημα. Η απώλεια φέρνει δυσλειτουργία και επηρεάζει άμεσα και έμμεσα οτιδήποτε αποτελεί μέρος του φυσικού κόσμου. Ο θάνατος φέρνει την ανάγκη για ανασύσταση και ανασυγκρότηση και αυτό είναι η βάση της κοινωνικής και της φυσικής μας ύπαρξης.

​

​